Hayatıma anlam kazandıran birinci dereceli derdim,
göçüp gideceğim ebedi ahiret hayatımı düşünmektir.

İKİNCİ dereceli ilgi alanım,
yaşamak zorunda olduğum dünyada
muhtaç, mahcup, mahrum, mahkum olmamaya gayret etmektir.

Yaşam ihtiyaçlarımın temininde
meşru ve makul sınırlar içinde yaşayıp,
dünyalık işlerimi de ibadete dönüştürmenin yolunu araştırmaktır.

YOLCUNUN KALICI,
ÖLÜMLÜNÜN ölümsüz gibi davranmasını anlamak mümkün değildir.

ÖLÜM HERKESE BİR NEFES KADAR YAKIN.
BİR DE ŞU BEŞERİN GURUR VE KİBİR İÇİNDEKİ DAVRANIŞINA BAKIN.

Sanki eli ayağı, gözü kulağı, çarşıdan satın almış.
Geldiği yere döneceğini unutup nasılda aldanmış.

Göz bebekleri yılanlara yem, kafatası karınca sarayı,
Haberi yok gelecekten, gaflet içinde hala içiyor birayı.

Hayattan beklediğini sorsan, inanılmaz nede çok.
HAYATTA ONU NELERİN beklediğinden haberi yok.

Yaşarsa yaşlanacak, buruşuk ten, bükük bir bel,
Yoluna ömür tükettiği canları olmuşlar sanki EL.

Ömür nasıl başladı, nasıl geldi bu oyunun sonu?
Yaşarken düşünmeye değer bulmazdın ya bunu.

İşte sende herkes gibi geldin, mukadder yolun sonuna,
Topu taca atma, sende kabre gireceksin gitmese hoşuna.

Necdet EREM
22.06.2013