Aks’i vurmuş bozkıra sevdamın bir ben karanlıkta
Bensiz yol almış uçurtmalar yalnızım rıhtımında yalnızlığın
Ki sürgünüm nazımca vera’nın gönlüne
Bir ömürdü yaşamak yeşilinde aşkı sevdanın
Ve ben yaprağını açamayan çınarıyım hayal kahvenin
Gül/ü/verdim saçlarına bakıp bakıp ,mevsim takarak
Taşırdım şimdi içimden alıp şiirleri
Ve doldurasım var yüreğine ellerimden sevgileri
Ki gözyaşlarım mağrur ve mahcup sunsun her dam
Bana bir türlü veremediği ilhamlarımı
Benden öncede vardı yalnızlıklarım sen varkende
Ve senden sonrada mutlaka yalnızlar rıhtımında olacağım
Bir anız vakti yüreğimi yakılmışlıktan kurtar
Al serinliğinde yıllandır umutlarımı
Ve çocukça masallar diye yaz şiirlerinde beni
Ki anda çekilsin kanım tenimde kokun sinsin aşkıma
Ve gökyüzü ağlıyordu aşka olan yalnızlığımda hep
S/onsuz hüsranlara sığınıp d/ağladım köze varmak isteyen ayaklarımı
Çıplak bir gecede ay utangaçken yittim sonsuza
Ay yüzünü dökmüş gece oturduğum parka
siluetin beni beklerken yüzünde karamsarlık birikintisi var
ve biz süpürüyoruz ayazda mehtabı geceden şafağa kovalayıp
O vakit sen azığımda kuru ekmeğim
Açık denizde tutunup gideceğim pusulamsın
Yine mi feryadımı duydun ?
sızıma tuz basan elime merhem misin?
Ki hep düşüşlerimde mi ellerimden tutanımsın
Ve ben çare/sen/sizliğimi saklayamıyorken sana
sen yaşlarını yüreğine akıtanım mısın yerime gizlice
oysa sen bu haldeyken nasıl susarım ki
nasıl kayıtsız kalayım akrebini kovalayan zamanın darlığında ?
yoksa taş yüreklilerle mi karıştırdın beni
K/alemi çaktım yüreğine dost Limanlarının
Rıhtım yalnızınlığı el sallayanıyla dolu dağların
Kimi Neruda’ydı Kimide NAZIM
Topladım k/alemin dökülen incilerini usanmadan
Bir baktım elime uzun bir yol oluşmuş
Çektikçe tane tane dertleri cehaletin yolunda
İçime sabır dilime şiir yapışmış yalnızlar rıhtımımda