AĞLAYAN DÜŞLER….
Yavaş yavaş alışıyor derken yokluğuna gözlerim
birden irkiliyor saman alevi gibi yanan yüreğim
aniden kıpırdıyor üzerini küllediğim aşk
daha visale ermeden yarım kalıyor
dudağıma dokunan son şarkı, son tango
cam kırıkları doluyor düşlerime
keşmekeşliklerle boğuşurken dalgalı sahillerim
rüzgârlar kayıyor ellerimden aşağı
dallarımı kırıyor marttan kalan son poyraz
kaçacak yer ararken mehtap zifir geceden
sahiller de ağlıyor en çocuksu hayallerle

Ve ben;
acımasız hayatın tek varisi
alın yazısına yazılmış yalnızlık senfonisi
günbatımına varmadan soldurulan sevdanın sahibi
ölüm kusuyor güller üzerine yağan mavzerler
adına sevda dedikleri aşktan türküler
kirli ellerle içilen şaraplara meze
ruhumun en çilekeş yanı üzerine
aldırmadan hüzün yazıyor yeniden zaman

Şafaklar kızıl bir umuda uzanırken
izbelerde yankılanıyor hüznün telaşı
kelimeler yetim, sözlükler kifayetsiz
ellerim ağlıyor, parmaklarım titremekte
için için ağlayan gözlerim fersiz
bu nasıl bir hüzünlü hava;
diller sus pus, martılar suskun
kerpiç evimin duvarları sağır
kör olmuş tüm aynalar
hayata küsmüş, ardıma düşmüş gölgem
ne çok kanıyor rüyamda gördüğüm düşler
dokunmayın;
benim değil artık ağlayan bu hayaller

14.06.2013 / 07.00 a.m.
Bülent ARI/ GAZİANTEP