Limandan kalkan koca bir gemi
Peşinden dalgalar, kudurdukça kuduruyor
Tuttum:
Dilimin kurumuş şarkısını ikimiz için
İki sandal arasındayım,
Özlemin sahipsiz bir gölge oldu bana
Dolandı boynuma sarı saçların
Gönlüm hatıralardan şikayetçi ve argın
Sen, gecelerimde boy atan menekşem
Söyle, yeryüzündeki tek mutsuz ben miyim?

Susarken rüzgâr, âşıkane şiirlerle
Mavilendi, dokunuşundaki esinti;
O’ anda hatırladım seni, gözlerim yaşla doldu
Bilmezdim, Veysel’in gözüyle dünyaya bakmayı
Sana yanarken, Nazım olmak gerek, Yusuf olmak gerek
Sen, avuçlarımda sakladığım lavanta çiçeğim
Yanaş, bakma öyle uzaktan uzağa
Hadi, gün batıyor bu denizde
Daha fazla üşüme, yolcu yolunda gerek
Hep mahzun mahzun bakıyorsun
Yorulup da kumlara uzanma
Sana gizli tutamam utancımı, yıkılır kalırım.

Ülkemin romantik sahillerini dolaşıyorum
Eski günlerim geçiyor belleğimden
Nice mutluluklar, nice acılar yaşamışım meğer
İstemeden kaybettiklerim , ve yüreğimde biriktirdiklerim
Bir diken gibi geçip gidiyor, hüznümün en ince yerinden
Geçti gitti, bel bağladığım umutlar
Bir hazan yaprağı gibi savrulduk rüzgâra
Çözülmemiş bir düğümmüş, yediğim şamar.

Bu şehrin sokaklarında bir çığlık kanıyor
Bilsen, ne zor seni hatırladıkça, uzayan yalnızlığımda
Her zerreme sinen teninin kokusu, Kordonboyunda
Ne kadar arasam da sen yoktun, yüreğim sızladı kime ne..?
Şu dilim bir dönse ağırdan
İlk şarkıyı senin için söylerdim
Sormayın kardeşlerim
Ben kimim? neler anlatıyor, bu dertli yaralarım.

Nuri Dağdelen
1/6/2013