Beni unutamasın bilirim, beni unutamasın
Denizin durgunluğu gözlerimi
Coşkunluğu saçlarımı hatırlatır
Kulaklarını tırmalar sesim hayatından silemezsin
Beni unutamazsın bilirim
Parkın tozlu yollarında yalnız dolaşacaksın
Mutsuz gök yüzünde bir iki yıldız ışık tutacak karanlığa
Delikanlının biri uzanacak ellerine ansızın
Çaresizliğine yalnızlığına irkileceksin.
Ve daha sonra tarakta kalan saçlarından anlayacaksın ihtiyarlığını
Dudaklarının pembeli solacak
Cilası çıkmış bir mobilya gibi eskiyecek güzelliğin
KAHROLACAKSIN!
Ve bir gün gelip beni anlayacaksın.
Oysa; vakit çoktan geçmiş olacak
Ama sen yine de sözlerime aldırma
Gözlerin zamansız ıslanmasın
Çünkü artık çocuk değilsin
Güneşin nereden doğduğunu bilirsin
Başka bir İstanbul olmadığını bilirsin
Ve seni nasıl sevdiğimi bilirsin
Ama gitmek istiyorsan yine de sen bilirsin