’ey aşk
nedir kendinle savaşın
daha kaç kalemin boynunu vurup
yinede doymayacaksın!’


ya şimdi geleceksin bana
ya da
sonsuza dek olmayacaksın baktığım hiç bir yerde

ve sus kalem
asıp durma kelimeleri kimsesiz dar ağaçlarına
kurma kimliksiz düşler
düşme peşine koşar adım ayrılıkların
sus

sahipsiz şiirlerin oyup durma gözlerini
doldurma katran karası gecelerin koynuna
bir araya getirme artık
kendini kaybetmiş ben’leri
bakma
görme
duyma sağırlığımı

ardına düştüğün yalnızlıkların
uyumaya kalkma koynunda
bırak
ruhu özgür kalsın sevgilinin

seslenme
ses etme sessizliğine
kurduğun her devrik cümlede
asma gözlerinin saçaklarına kendini


son olsun bu ağlayışın
kendi içine
ve boğazını sıkışın
yetim bırakılmış her şiirin
anlamsız anlamlarını unut
sonra kurut yeşermeyen umutlarını
sus artık kalem
sus