Ne zormuş insanın sevildiğini sanması.
Tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta,
Tırnağının ucu kadar değerinin olmaması...

Kaçmaya çalışırsın yıllarca,
Gün gelir duvar olur önünde.
Kıpırdayamazsın.
Hani bazen birkaç dakikalık bir şarkı dinlerim de
Kolumdan tutup götürür beni sana.
Üç beş dakika senle olurum.
Şarkı bittiği an; ağzımı burnumu dağıtıp,
Salya sümük geri getirir.
Göz pınarlarım da zerre yaş kalmayana dek.
Aklım gülümse der her defasında.
-Bak senin yanında o.
Sonra!
Sonra aklımla konuşmaya başlarım.
Bir zamanlardı diye başlayan cümleler
Anlatırım aklıma
Kabullenirdi aklım, itiraz etmezdi.
Peki ya yüreğim!
Yüreğime nasıl anlatırım? Diye sordum aklıma.
-Sen de bilirsin, yürek anlamaz dedi.
Akıl doğru söylüyordu yürek dinlemiyordu bile.
Onun işi sevmekti doğruyu, yanlışı bilmeden
Kim olduğuna bakmadan sevmek.
Seven akıl değildi ki !
Bu yüzden kolaydı işi.
Ama yürek!
Aklım yan yana bile koyamazken bizi,
Razıydı yüreğim zerre kadar sevebilme ihtimaline.

Ve her atışında;

SEN diyordu.

Sen sen sen ve yine sen

Seçil Can
07.06.2013