ıssızlığın yürek yakıcı yalnızlığım ateşi harlamakta
solgun bir resme astım kendimi
ne rengi kaldı hayatımın ne de gülen çehresi

vakit akşam oldu gün kurusu renge dönüşmüyor sevdam
çehreme hüzün çöktü rengi gri bak yüzüme düşen sevdan
ki yalnızlığımın ladesisin elime alsam sobelersin sabahları

hep gecede kalacak kurşuni benliğim
gece kusacak rengini sitemkar
ve hep karanlık öpecek ve hep sitemkar

bak yine yalnızlığımı göreceksin kurşuni renge bürünen son karede
ve son deminde içine çekeceksin solgun resme astığım beni
yosun tutacak tüm renkleri ve gece matem tutacak o en son yaz

hani sensizliğin elbise olsaydı diyordun ya
ve giyer miydin diye soruyordun ya
işte o elbise içimden taştı gördüğün tüm benliğimi kapladı

boynum bükülü hüzün lalesi gibi ömrüm
ve bu ömürde kül rengine büründüm
kurşuni bir renk gibi ömrümde hüzünüm

mahmudiye düzkaya