Sapından kırılmış bir beyaz gül gibi düştüm yere.
Özsuyumla birlikte aktı gözyaşlarım.
Toprağın üstünde yatarken omzumun üstünde,
Kokunu getirdi rüzgar hain bir cellat gibi düşlerime.

Tam ortasındaydık dünyanın.
Çünkü merkezinde sen vardın.
Senin yanında ben,
Yaralı bir maraldım.

Hayat bir düğümdü önümüzde tren yolu gibi.
Trenler birbiri ardına geçip gidiyordu.
Biz hep aynı yerde duruyorduk ıslak gözlerimizle.
Nehirler akıp akıp gidiyordu.
Hiçbiri yerinde durmuyordu ikimizden başka.

Koparttın.
Köklerimden ayırdın bir anda.
Sonra bırakıp toprağın üzerine,
’Büyü!’ dedin.
Usul usul titreyerek düşlerimde yürüdüm.

Gözyaşlarımızı yalnız bırakmamak lazımdı.
İkimiz de bunu bilecek kadar büyümüştük.
Kahkahalarımızı ekledik yanlarına.
Aşkı ekledik...
Hiç bir ayrılık varolamazdı tek başına,
Mutlaka kavuşacaktık bir gün yine.