gün oldu
gizli bahçelerinden yüreğinin
dikenlerine çarpa çarpa
güller derdi ellerim
kanadım
damladım tane tane
ıssız gecelerin sessizliğinde koynuna

baktığın her yerde oldu gözlerim
elini sallasan yüreğime değdi
kaçaklığınıda hayra yordum
göçekliğinide

sen
başka başka bahçelerde sabahlarken
yaz sıcağında
benim düşlerime kar yağdı
kaldırıp bin kere yüzüme vurdum yüzsüzlüğümü
yine
yüzünün yüzümde izi kaldı

ne sitem ettiysem aşka
bileklerime attığım kesikti her biri
herbiri
sensizlikti


sessizlikti en çok korktuğum
sessizliğindi
avaz avaz susuşlarındı
intihara meyilli kelimelerime

bildiklerimi bilmediklerime katıp
sil baştan
senden öğrendim her şeyi
çocukluğumun elinden tutup
senin çocukluğunu bekledim
köşe başlarında

senle büyüttüm kendimi
en çok
senle avuttum

şimdi
nereye baksam kendimde
seni görmelerim
ve nereye dönsem
sana çarpmaları yüreğimin
bu yüzden..

bu yüzden sevdiğim
alfabemin
adından başka
okuma yazması yok
ve bu yüzden
en çok sana kanayıp
seninle iyileşmesi yüreğimin


boynumdaki damarda
bu yüzden işte
sen akıyorsun
ve sen doluyorsun kirpiklerime
en çok öldüğüm zamanlarda

adı sanı kayıp geçmişime
sadece sen
gelecek oluyorsun