Seni soranlara,
Ayrıldık diyemedim.
Kısa kestim.
Bizim ayrılamayacağımızı zannedenlere,
Bir şey diyemedim.
Ne kadar üzüldüğümü bilemezsiniz.
Çünkü kendimi iyi bir yerlerde görüyordum.
En çok üzüldüğüm tarafta,
Onun,yüzündeki maske sayısını bilemediğim.
Meğer yüzündeki cilt deri değilmiş.
Her gün değiştirdiği
Et renğinde maddeymiş.
Her gördüğümde yeni bir maske kullanıyormuş.
Nasıl anlayamadım?
O aldatıcı ,sahte,yalan sözlerine nasıl inandım.
Seni çok seviyorum deyişine,
Dünya yıkılsa,beşinci zamana girse,
Yalnız seni seviyorum deyişine,
Nasıl aldandım.
Bana bir gün,
Ozon tabakası temelli delinse ,
Ben yanarım,seni yaktırmam ,
Seni ömrümün tüm saniyelerinde,
Seveceğim demişti.
Nasıl yedim bu dümeni.
Kendimi bir şey zannediyordum.
Sırtüstü düştüm yere,
Artık keriz değilim.
Yok öyle.
Her seviyorum diyene inanmam artık.
Yürü be.
Bu düzenbazlığınla,
Yılan gibi daha çok KAV atarsın.
Yüzündeki maske ve derilerin döküldü.
Hasan bir daha yemez hallerini.
İyi de oldu.
Yürüüü anca gidersin.

HASAN KARACA AYVALIK


Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.