Gönül viran oluyor, aşk acısı çekince
Sanki gam, gökyüzünden yağıyor ince ince

Kader çarkı durmadan, acı ile dönüyor
Yıldızlar kederinden, teker teker sönüyor

Üşüyorum git gide, bu ne acayip gece
İnsan böyle mi olur, gözyaşından içince

Uykular bölük pörçük, tüm düşlerim yaralı
Bütün hüzzam şarkılar yüreğimde sıralı

Sararan yaprakları, güz ağacı tanıyor
Aynadaki yüzümden gözlerim utanıyor

Kurtulmak mümkün müdür, bu sancılı duygudan
Unutur mu hiç insan, uyanınca uykudan

Baktığım her yerdesin, sanki nefesimdesin
Kulağımda çınlıyor sevgilim diyen sesin

Verdiğin o son buse dudağımda yanıyor
Yüzümdeki tebessüm, damla damla kanıyor

Gözyaşlarım sel olup toprağa karışıyor
Yeryüzü feryadımla yeniden barışıyor

Kimsesiz kuşlar beni teselli ediyorlar
Harap etme kendini unut onu diyorlar

Ruhum azap içinde dönmezsin biliyorum
Sana karanfil kokan, bir cennet diliyorum

Etrafımda yabancı bir gölge dolaşıyor
Yazdığım tüm şiirler, benle vedalaşıyor

Hüznümün ellerinden sıkıca tutuyorum
Bu zifiri geceyi son kez uyutuyorum

Üşüyorum sevgilim, bu ne zalim işkence
Sende mi böyle oldun, kendinden vazgeçince.

Nurcan TALAY
17.05.2013
Saat:11:37