Aşk denen şey kalbe akan kızgın yanardağ lavıdır
Çiçeklensin diye her gün yüreğime kor menekşe
Ceylan gözlüm seker durur sanki bu sürek avıdır
Kirpiklerden boşaldı ok hedefinde mor menekşe

Bulutu çağırır toprak iz gözlerken damla damla
Aşk, çatlamış bir toprağı suyun derin öpüşüdür
Dingin gece yarısıdır buluştuğu o adamla
Mehtap, aydan yüze düşen bir balerin öpüşüdür

Sevdalı yürek kadınsı hayallerine dalar da
Yolar durur yaprak yaprak elindeki papatyayı
Aşk yüzündendir aynalar gümüşlenir odalarda
Bir rüyaya uçar gider pembeye boyar dünyayı

Oysa aşkı zaman zaman, ağır aksak yürümekte
Sevda yoluna çizilmiş gurbet denen ince çizgi
Geceye düşen rüyanın her birisi ayrı renkte
Vuslattan iç bahsetmiyor kalplere yazılan ezgi

Coşari der ben de yazdım sevda dökülünce dile
Küsmüş birbirine kalpler sevgi dönünce nefrete
Yuvarlanır dibe doğru yumağı karışmış çile
Sabır taşı da sabretmez aşkta yaşanan hasrete

İbrahim COŞAR