İşte başardın sonunda
Kırdın yüreğimi
Sızım oldun kalem tarumar
Yazmıyor artık
Yiğitliğidir sevdanın bu gidiş
Son değil bu kaçış
Kimler kaçıp gitti kim bilir
Susanlar ne çok
Her şairin mutlak yazacağı bir duygusu olur
Bende duygu kalmadı
Öyle yaktın ki …
Öyle yaktın yüreğimi
Öyle incittin
Kalemim kırıldı
Yürek tarumar
Başımda ölüm havası
Ölmeye niyetli olmayan bir ben değilim bilirim
Ölmemek için gidiyorum
Gömüyorum her hayali
Her duyguyu sulara atarak
Resimlerini bir bir yaktım dün gece
İlk defa bu kadar kesin karar aldım
Bu benden okuya bileceğin beklide son şiirim
Son dizelerim artık ne seni yazacak bir kalemim var
Nede seni anlatacak ruhum …
Vedayı sevmedim hiçbir zaman
O yüzden geldiğim gibi gidiyorum
Habersizce …
Sessiz/sedasız gidiyorum şimdi
Gidişimi bilmeni istiyorum
Son damlasını verdi kalem
Kırıldı parmak aralığında
Yüreğimi kırdığın gibi
Ben aslında hiç sevmedim gitmeleri
İlk defa sende sevdim
Ayrılığı sende benimsediğim gibi
Vedayı sende sevdim
Ölüp ölüp yaşamayı da
Sahipsiz kalmayı da
Kaldırımlarda sabahlamayı
Göğe isyan etmeyi
Yere küfretmeyi
Her gece doğmaya lanet etmeyi
Hayatın gelmişine geçmişine saymayı
Sevdayı yalan bilmeyi
Susmayı
Susturmayı
Ve olanlara aldırma
“Boş ver” demeyi
Sende sevdim tüm sevmediklerimi
Şiirleri sende terk ediyorum
Önceleri yazmayı severdim
Şimdi yazmamayı
Ben her şeyi sende sevdim
Şimdi sevdiklerimi ve sevmediklerimi sende terk ediyorum

Kalemim kırıldı
Yüreğim gibi

“Sağlıcakla kalın sevgili dostlar”
SON SÖZ...
SEN SEVİLMEYİ HAK ETMEYECEK KADAR ALÇAKSIN (hani olurya alçakta kalan dağlar vardır sen o dağlardanda alçaksın)