Anneciğim sana yazdığım bu kaçıncı mektup artık saymıyorum..Her gün yazıyorum, babama veriyorum. O da sana yolluyor. Cevap alamazsam da mektuplarımı yazmaya devam edeceğim...

Amerika ya tedaviye gideli çok oldu... Hala ayakların yürüyemiyor mu? Gelemiyor musun? Seni çok özledim anne...

Terliklerin çıkardığın, sabahlığın astığın yerde... Onlara dokunuyorum ama babamdan gizli. Dokununca babam kızıyor. Aramızda kalsın anne.

Akşamları gizlice yatağımda ağlıyorum, ağlayınca da kızıyor. Geçen akşam babam senin resminin karşısında ağlıyordu. Saklanıp gizlice seyrettim. Fakat ben ona hiç kızmadım. Babam da seni çok özlemiş anne.

Eve bir teyze aldı babam. Sabahları geliyor, akşamları gidiyor... Yemeklerimizi yapıyor, ütülerimizi, temizliğimizi... Senin yaptığın işlerin hepsini...

Senin gibi güzel börek yapamıyor, saçlarımı da senin gibi süsleyemiyor...

Senin gibi de sarılamıyor bana... Aramızda kalsın anne...

Dün bizde bir telaş vardı. Anneannem geldi, misafir çoktu evde.
Hep senin sevdiğin yemekler yapıldı, dualar okudular, misafirlere senin sevdiğin yemeklerden ikram yapıldı.
Herkes ağladı..Anneannem de çok ağladı...

Sordum; senin bir an önce iyileşmen için dua etmişler. Herkes seni çok özlemiş anne..

Babam bana bir paket getirdi, içinden çok güzel bir ayıcık çıktı. Sen yollamışsın yılbaşı hediyesi... Artık onunla yatıyorum...

Noel babadan seni istedim. Annemi getir bana dedim. Ama dileğimi kabul etmedi, seni getirmedi bana...

Sabah kalktığımda üşüyordum. Yine üstümü açmışım, gelmediğini anladım. Gelseydin, üstümü örterdin, üşümezdim anne...
Şimdi cevabını veremediğim bir soruya takıldım kaldım...

Senin ayakların yürüyemiyorsa, babamın dediği gibi doktorlar izin vermiyorsa mektup yazmana, dışarı çıkamıyorsan, ayıcığı nasıl alıp yolladın? Bir mektup yazıp paketin içine koyamaz mıydın?

Sen beni özlemedin mi?

Şu anda sabahlığına sarıldım, sen kokuyorsun... Yine ağlıyorum.
Babama sakın söyleme, aramızda kalsın anne...
Seni çok özledim anne.

Semra Cicigöz