16
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1139
Okunma
gördün mü
kente çöken yalnızlığı
doğmamış güneşlerde
vuslat vurgunu sabahlar
geceye yakalandım gözlerinde
gördüm ki
gözyaşlarıyla nemlenen ev soğuk
duvarlar yosun
geçmişin buğusu
silinmiş aynalarda
pusuda düşman yok
peki kimdi benim katilim
ve ne diye
faili meçhule çıktı adım
köksüz ağaç gibiyim
orta yerde kalakalmışım
cehennemin yedinci katındayım
acıyı çekip kenara koyamamışım
dokunsam sesine
sahi değişir mi iklimler
geçer mi
menekşelerin alınganlığı
yaprak yaprak düşer mi
ırmaklar tersine yol tutmuşken
dağ daha bir dağ eder mi
anladım
kendimle konuşuyorum yine
sonra düşündüm
sen var mıydın yok muydun
yoksa ben yine
düşte mi kalmıştım
ben anlamadım
istersen sen de anlama...
uyanmayalım...
13/12/2007