Yüreğimden, gücümün yettiği yere kadar sana sesleniyorum,
Seninle konuşuyorum.
Bugün sana olan kırgınlığımı rafa kaldırdım,
Sevgimi aldım avuçlarımın arasına
Cümlelerimi kısalttım, Kelimelerim buruk,
Gülüşlerim istenmeyen evlat dudaklarında.
Bir ihtimal gelişine sığındığımı fark ettiysem de,
Engel olmadım umutlu hasretine.
Gözlerini aç desem kapatacaksın ama kapatma gözlerini!
Kendime bir demet papatya aldım ama bakmadım falıma.
Gelseydin; kendimi unutup sana akacaktım, susturacaktım içindeki isyanı,
Kavgaların ortasında bir güneş gibi doğup ısıtacaktım yüreğini,
Sevinçten ağlayacaktım bu defa, mutluyken hemen sarhoş oluşum gibi,
Dokunacaktım falımın son noktasına…
Ama gelmedin, gelmezdin, gelmeye hiç de niyetin yoktu aslında.
Kendimi kandırdığımı anladığımda, ağlıyordum...
Gözyaşlarım asilliğini yitiriyor ve yenik düşüyorum sevdana.
Gittin… Belki de hiç gelmemiştin, ben geldiğini sandım.
Ayak uyduramadım yorgunluğuna.
Ama sen gittin benden uzak yere…
İşte o zaman falımın tam deminde sana yakalandım,
Asilsiz yere…