Keşke biraz düşünüp, senden örnek alsınlar,
Sana ’eşşek’ diyenler, o utanmaz insanlar.
Üzülme garip eşek! Bu senin alın yazın,
Dinlenmek yasak sana; ne kışın, ne de yazın.

Onun da canı ister sevgiyle kaynaşmayı,
Güneşli bir çayırda sıpayla oynaşmayı.
Bir ömür boyunca o, hep bu hayâlle gider,
Bir eşek, ancak birgün ölünce rahat eder.

Onun o kalın sesi, tek sevimsiz yanıdır,
Belki o ses, eşeğin kadere isyanıdır.
Aldırma sen bunlara, mahzunlaşmasın yüzün,
Herşeyi anlatıyor gözlerindeki hüzün.

Adı inatçı çıkmış, yalan, hem büyük yalan.
Sırtına vurdunuz mu öylesine bir palan
Kim görmüş bir eşeğin, yüke ’olmaz’ dediğni,
Üstelik, çok görürler üç-beş diken yediğni.

Bacak kadar merkebe yarım ton yük yüklerler,
Yokuş yukarı bir de kendileri binerler,
Ses etmez yine garip, tırmanmaya çalışır
Yanında, yavrusu da, bu hayata alışır.

Halâ medet umar o zâlim adam sopadan,
Belki, eşek utanır yanındaki sıpadan.
Sabır ve tevekkülün sembolüdür eşekler,
Biraz acıyın ona, insan tipli eşşekler!

Ünal Beşkese