“Acele etmen gerekiyor” diyor gitmeden önce. Gözlerinde her zamankinden daha fazla gurur var.
Üzülüyorum Sofia.
Her bahar gecesi kendini kış sandığında
bir kadın ağlamaz mı?
Yalanlar o kadar soğuk ki…
“Acele etmen gerekiyor” diyor ve gidiyor.
Ben ağladığım zaman dilimlerinden daha çok yaşlıyım.
Senin de gözlerinde daha fazla gurur.
Ucuza okuturum hayallerimi bir manifaturacıya.
Sen de satarsın ve açlığını doyurursun ruhunun.
Adını söyle.
Ne demeliyim ki boş olmasın?
Ne kadar susmalısın ki yaralar kapansın?
“Sonra…” demeden gitme.
Tanrı ağlayamaz.
Bir ağıt yakar yine geceler.
Kış sanar kendini.
Sonrası yok.
Sonrası bir yığın boş.
Bir yaşlı kadın gibi.
Hayalperest, nankör, bencil…
Küfür eder bir orospu.
“Gitme” demek için geç.
Haklıydın, kaybettim seni.
Sorduğum bir yığın sorudan başka ne var?
Büyümem gerek.
Sofia’nın doğması gerek.
“Sonra…” demeden
“Önce…” der gibi.
Gökyüzüne dönen her şey gibi.
Varlığını sandığın ama yok olduğuna dair kanıtlarım var.
Her bahar gecesinde söylediğin yalan bir ninni.
Hayır!
Sofia Ölmedi…