Soruyorum sorguluyorum Leydim ..
Lakin makûl bir cevap bulamıyorum
Bu yaşananlara

Öyle bir çelişki içindeyim ki
Bazen aynada/ki sûretimi dahi tanıyamıyorum

Kaç mum erittim
Kaç şamdan eskittim
Fakat ruhumu bu karanlıktan
Bir türlü kurtaramadım


Anlatma bana Leydim
Ben ne Eyfel Kulesi/ni bilirim
Ne de Fransız/ların kankırmızısı ,şaraplarını
Ne de süslü vitrinleri kuşatan pahalı elbiseleri
Ben seni bilirim
Sadece seni Leydim ..

Çoktan unuttum
Okuduğum bütün romanları
Hayal meyal hatırlıyorum
Notre Dame’ın Kamburu/nu
Pazar günleri çanlara vuran zangoç/u

Artık gelmeyecek diyorlar
Yalan söylüyorlar o medyumlar ,falcılar
O çirkin yüzlü ,cüzzamlı kahinler
Ben seni bekliyorum Leydim
En son beni bıraktığın yerde
Saros körfezin/de

Eteğini giymiş bir kadın silüetinde bu şehir Leydim
Pembe panjurlu evlerde baharın neşesi
Gizemi ressamın fırçasında gizli
Rengarenk boyası sıçrar beyaz tuale
İşte budur ,mutluluğun resmi

Biliyorum Leydim
Bu kurguladığım hayal hiçbir zaman gerçekleşmeyecek
O nankör gemi ,bu limana demir atmayacak
Saat on iki olduğunda
Külkedisi cadının şatosunda ömür boyu esir kalacak
Hani prenses yanağına kondurulan bir bûse ile
Hayata/da geri dönmeyecek


Hepsi koskoca bir yalan Leydim
Beni kahrediyor sensiz geçen her gece
Hadi ne duruyorsun
Geleceğim diyordun

Yoksa ağır mı geldi aşkımız
Kendi ekseninde şuursuzca dönen dünya/ya


Şimdi biliyor musun Leydim
Esir düşmüş kürek mahkumuyum
Rodos Zindanların/da …..