gözlerinden
hep yorgunluk okunuyordu kara adamın
söyleyin bana, kolay mı
kandan uzak tebaya baba olmak

dayılarım gibiydi, dedem gibiydi
ben zaten çok önceden
asilliğin renklerine
aşinayım yağmur sonrasının

ne zaman
şehrime baksam bu tepeden
ismin dolanır dilime
kederime şamar iner izlerinden
o an
sanatın yankıları kulaklarımı çınlatır
hayat kavgasında
başarının onuru akar gençlerin terinden

ardından gelse de gönül incileri
akşamdan önce değil midir ikindi
seheri beklerken hiç solmayan gül
inkar edilemez elbet
sevgiydi, saygıydı
sudaki dalgaların haykırdığı nihayet

alçaktan sürününce bozdağ’ın dumanı
şehrimi seyrederken yokluğunda
biliyorum ki
ya ketum ya da
şarkısı hüzün yüklüdür bülbülün

hani
gittin ya geçen bahar
bundan böyle mayısın selamından
kanadı kırılır rüzgarın
ve pınardaki
kurumuş yosunları ıslanır bütün taşların

şimdi
bir varmış, bir yokmuş olsa da ten
kim bilir
ne şiirler öksüz kaldı sen giderken
29.04.2013-Ahmet BOZTAŞ