Uzun zaman oldu kalemi kağıdı elime almayalı,
Hastalığım ilerledi,
Nefes almak daha bir zor artık,
Ev bomboş,
Bazen sokakta koşuşturan çocukların sesi geliyor.
Bazen de üst komşumuz Hatice teyze uğruyor,
Yemek, temizlik, bulaşık falan.
Allah razı olsun.

Çok zor,
Hayat, yaşamak, ayakta durmak...
Dedim ya nefes almak bile zorlaştı.
Doktor İsmail amca geliyor her akşam,
Tedavi olmam için ısrar ediyor,
Yok diyorum,
Kızıyor,
Bağırıp çağırıp, esip gürlüyor.
İlaç içmek istemiyorum,
Nefes almak zor evet ama...
Neyse.

Gece olduğunda sadece mum ışığında oturuyorum,
Elektriğimi kestiler.
Gece daha bir karanlık oluyor, yazın ortasında üşüyorum karanlıkta.
Mumu tam resminin önüne kattım, mumun önünde de ben oturuyorum,
Sana bakıyorum, gözlerinin içine,
Uyuya kalırmışım bazen ve seni görüyorum rüyamda,
Bana sarıldığın,
Aşkını haykırdığın,
Hasta olduğunda ben ağlayınca yanaklarımı silişin...

Bu yazıyı üç günde yazdım,
En fazla bir kaç dakika ayakta durabiliyorum,
Sonra nefes almak bile bir ölüm,
Doktor İsmail amca geldi demin,
Sana bakarken gördü beni,
Yanıma oturup, senin için tedavi olmam gerektiğini söyledi,
Bilmiyor, kimse, hiç kimse bilmiyor...
Nefes almak bile zor ama seni ellerimle toprağa vermek!
Nefes almak isteyen kim ki?

Sana geliyorum,
Yanına geliyorum aşkım...
Nefes almak bile zor ama, nefes almak bile istemiyorum,
Söz verdiğim gibi,
Benden önce ölürsen, senden sonra yaşamadım...