Çocuklar;
“Dolu gölgelerden bakın insanlığa-
Çünkü artık içi boş maziler kaplıyor
Sokak lambalarını izsiz ve korkunç…”


Zamanımızda!
Kelebek kanadına vuslat hayat
Yol başlarında bekler zaman
Nereden tutarsan
Orada atar kalp
Umarsızca
Dalgın…


Bilir misin?
Duru suları
Algın denizleri
Ya o balığın yolculuğunu
Süzgeçlerinde yumurtalar
Sığ sulardan enginlere/
Eğer düşmezse
Bir ızgara tavasına
Umut tamamlar
Kahır bitirir
Gider…


Söyle;
Çocuklar ne saf
Seher gülü hafifliğinde
Akide şekeri tonunda yanakları
Üşüyor parmakları terlikte
İçinde umut yanan sobalar gibi
Umursamaz/
Oyundur tek çare
Saklambaç
Topaç
Aç…


Sizler!
Çok mu masumsunuz?
Yüzleri kötü boyanmış ölüler
Sokak kedileri
Kendini bir şey sanan
İnsanlık…


Karşı komşu
Karı koca
Çocuk genç
Kızıl beyaz
Olgun yaşlı
Gece gündüz


Yıldızlara aşk mayalayan koca gebetto

Biraz daha özenseydin keşke
Artık zalim pinokyoya
Güzel yaşanırdı umutlar
Ve çocuklar…
Bu masal burada biter/