Bazılarına hayat uzun
Benim içinse karanlık
Bir bilinmezlik içinde geçiyor fukaralık
Bu fukaralıkki, aklımdaki bir hüzün
Hayat belki son perde, belkide senin ilk sözün

Bu ilk sözü söylemek herkesin harcı değil
O sözki hatırlanır, çoğunlukla yok olur
Bu fani dünyada unutulan son bulur
Sen ki, karanlıklar şefisin bu küçücük dünyada
Banada yanından yer kap, o sahici rüyada

O ilahi rüyaki, onu herkes görecek
Günahkarlar dönerek biz ne yaptık diyecek
Karanlıklar son bulur bu sahici dünyada
Kainattaki bir düğün sanki benim rüyamda

Karanlık, yine karanlık
Zaman geçtikçe daha da mı kararıyor cefasız rüya
Artık göremiyorum gerçekleri
Belki dünya hep sahte, benim rüyalarım gerçek
Bu dünya son bulsada rüyalarım sürecek
Elbetteki sonu var bu dar kahpe dünyanın
Sonunda ne hüzün var nede dert var semanın

Aydınların semalar bu kesin bir hakikat
Asıl zor olan şeyse bu dünyadan feragat
Belki rüyam karanlık ama, sürekli devam eder
Ben kederle doldukça, karanlık bayram eder

Son durak geldiğinde hiç beklemem bilesin
Koşarak gideceğim belki sende gelirsin
Belki dedim ama geleceğin hakikat
Hakikatki aklımda son bulmayan zaiyat
Aklımdaki zaiyat ağır ve derin yara
Belki eski bir travma bilmem hepsi muamma

Zaten en kötüsüde akıldan fukaralık
Görüyorsun işte sende, yine her yer karanlık
Ben karanlıklar şehrindeki bir küçücük aydınlığım
Bana aklımın yaptığı oyunların birazda farkındayım

Bu oyunlar ki aklımı yiyip bitirecek
Bilmem ne zaman son bulup ne zamana dek sürecek
Aslında hiç umurumda değil dünya
Asıl umurumdaki şey aklımdaki bir rüya

O rüya ki artık beni yormaya başladı
Beynimdeki hücreler telaşla yavaşladı
Belki de her şey yalan dünya olabildiğince zalim
Herkes kendi derdinde yaptıkları mezalim....

S.K.Ö