umrumda değilsin artık
unuttum sesini
unuttum gözlerini
çokdan alıştım yokluğuna
özgürüm artık hiç olmadığım kadar
uçuyorum gökyüzünde tek başıma
bulutlar tek benim
mavi renklere
tek başıma sahibim mesela
mecbur değilim artık yollara
uzaklıklar yormuyor artık beni
özlem duymuyorum sana
sevgi sözcükleri beklemiyorum senden
bana şiir yazarmı acaba diye düşünmüyorum
bir gün yolu buralara düşer
yanıma gelirmi hasretle sevgiyle diye
ummuyorum artık
hiç mi hiç aklımdan geçmiyor mesela
evet
evet
alışıyorum galiba yokluğuna



gece uyku nöbetlerim kalmadı mesela
olur olmaz zamanda aklıma gelmiyorsun artık
sigaramı içerken seni içime çekmiyorum
öyle derin derin nefes alarak
gözlerimle bakmıyorum
senin beyendiğin gibi insanlara
şiir yazmak gelmiyor içimden aslında
ama alışkanlık işte bu
bir şiir yazmayı bırakamadım ya
anlayacağın
seni hatırlatacak hiç bir şeyi yapmıyorum
evet
evet
alışıyorum galiba yokluğuna




gözlerim gözlerini aramıyor artık mesela
ellerim ellerinin yokluğuyla üşümüyor
kalbim yanmıyor artık eskisi gibi
hayeller kurmuyorum senle ilgili
geleceğimden çokdan çıktın
tozlu kaldırımlarda yürürken
yalnız ve gece karanlıkdada olsa
seni yanıma yoldaş almıyorum
korkmuyorum artık yolda tek yürümekden
tenim tenine özlem duygusunu çokdan yitirdi
hasret duyduyum gecelerim çokdan bitti
evet
evet
alışıyorum galiba yokluğuna



tozlu raflara kaldırdım seni ve sevgini
beyaz defterdin ,tertemiz boş bir sayfa
yazmadan kaldın öyle kirlendin bile
kitap aralarına sıkıştırdım seni
bir daha hiç elime, kalbime
almamak üzere yeminler ettim.
evet
evet
alışıyorum galiba yokluğuna







KARDELEN_-3372 ŞENGÜL ERDOĞAN