hayrettin taylan





solmuş sevda gülünün kırmızılığında yanıyor yüreğim
boynu bükük yarınların canlandığı cahıraş demler aziziyim
solumda akar denizin, uzağımda sonsuzluğa dalgalanır algılarım
hasret bulutlarının nemli atlasında damla renklerin var
aşk alevime düşüyor düş damlaların
ben sönüyor/ ben yanıyor sen yokken


köklerime inen yanıcı manalarım şule şule sözsüz yanışlarda
tebessüm fakiri, dünya fukarası fakru zaruretler ummisiyim
Sevdim sadece/ kendimden büyük


bir masalın asal sayısına keloğlan’dım
perinin annesinden kızı isteyen vaveyla ustasıydım
uzlarımı bitti/ sabrım demir olup beni taşıdı
taşındım ona / onsuzluğun siluetlerinde kaldım
barıştım onunla/ dünyanın barışık diline…



cankurtaran bir aşıktım yürek denizimizde
sözlerin dalgasında tutkusal kabaracıklar yuttum ömrümce
seni bana yıkadı, seni bana sundu aziz suların yüreği
çelişikler zincirleme bir birine bağlı/ tek gerçek sevmek sevabı
birbirimize yetme yeteneğinin sevi ustasıydık
gerisi bir sürsü fasaryaya güdümlü hiçlikti /yar



senli manalar tozlanmaz/ algılar kirlenmez sevi ufkunda
sözler yıllandırır kadınlık şarabını
özümden yetişir üzümler
beni sarhoş edişin ölümsüzleşir
seni sevişim bakileşir

aşkı aşka yaktıran gibi... anı anlara sunan gibi... ömrüme sığışın gibi...
yazıldım yazgının sayfasına , alemlerinle yazdın beni
silinmez bir an gibi, ben gibi sen gibi dizildik aşka
bitmezliğin dili, aşkın künhü, sevdanın künyesiyiz
yaşanırlığın seyirlik atlasında bütün renkli yaşamın adılıyız
aşk gibi, aşktan öte hayat gibi akıyoruz benlik denizine