5
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
1685
Okunma
ağır bir sessizliğin altında eziliyor zaman
çığrından çıkmışa benziyor yalnızlık dediğimiz..
gölgelerimizden kaçamak bakışlar atıyoruz geceye..
kaçıyoruz..
kaçırıyoruzda biraz ömrün kıyısına saklanan ateşböceklerini..
aydınlığımızı yitiriyoruz..
insan..
en çok kendinin yabancısı oluyor zamanla..
en çok kendsine susuyor herkese konuşurken..
ve..
ençok kırıldığı yerden kanatıyor kimsesizliğini..
uzun uzun cümleler kuruluyor ay’a itafen..
her yıldız biraz aşık oysa..
biraz yalnız..
ve biraz amansız her köşe başında saklanan hüzün..
yarım yamalak satırlara düşüyor yüzüm..
yüzsüz cümleler kuruyor..
zaman ölüyor kendi yatağında..
zamanla herşey ölüyor..
buz gibi oluyor ellerim..
ve sen ölüyorsun sonra..
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
