’her çiçeğin bir hikayesi vardır, senin hikayeni de ben yazmak isterdim.’


güzel bir kızdır Klytie
uzun boylu, ince, narin.
bembeyazdır teni
yeşiler çalar gözleri
dere kenarında görür onu,
ışık tanrısı Apollon
ve görür görmez vurulur.
kendi ışığında yanar, kavrulur
hemen karşısına dikilir
döker içindekileri bir bir
kızda ona tutulur
öyle bir sever ki Apollonu
dağ,taş hep onları konuşur
ışığın tanrısı kör eder onu
Apollondan başkasını görmez olur.

zaman çabuk gelip geçer
Apolon’un aşkı bir gün biter
Kız herşeyi sineye çeker,
Apollon’a yalvarır, yakarır
ağlar, inler.
günden güne erir, biter.
Apollonun ışığı heryanı aydınlatır da
bir tek kendi kalbi kapkaradır.
bir gün ansızın çekip gider
bir veda bile etmeden
bu acıya dayanamaz güzel kız
bir kaç gün sonra cansız yere düşer.
Apollon buna çok üzülür.
kendini ona borçlu hisseder
ve güzel kızın bedenini,
Günçiçeğine çevirir.
Klytie’nin ruhu Günçiçeğinde yaşar.
Günçiçeği Apollon’u hala çok sever.
aşkına karşılık bulamadığından,
hep boynunu büker.

işte böyledir bir çiçeğin hikayesi
ve derler ki bu yüzden,
Günçiçeği yüzünü hep güneşe döner.
minicik beyaz çiçekleri hep ışığı izler.
güneşle birlikte yüzünü,
usulca doğudan batıya çevirir.
güneş battığında ise,
bükülür yine boynu.
üşürmüş gibi içine kapanır.
içinde Klytienin sonsuz aşkı gezinir.
ve gecenin karanlığıda yüzünü,
tekrar doğuya döner.
bekler sabırsızlıkla sabahı
geceleri hep ağlar Günçiçeği,
önce yitirdiği sevgilisine
sonra içinde taşıdığı,
Klytie’nin karşılıksız sevgisine.