ömrümün bahçesini yıldızlı gecelere gömüyorum
her ömrün bir bahçesi bir dilek yıldızı saklı iksirine
sarı gül kokusu kendi iksirinde sulanır bahçesine
ki, güneş ömrü ne kadarsa okadar örüyor iksirini
ipeksi dokunuşu güneş rengi ,üstelik dikensiz diken
sahte güllerden anlaşılır değeri değerinden çok
ki ,aşı tutmadan aşk yaprakları yuva yaptırır
kanatır yüreği heleki ,damlası düşmesin bahçesine…
*
-umut köprülerimi kirpiklerimden koparıp avuçlarıma saklıyorum
turnaların kanatlarından uçuruyorum sevişmeleri
sıcaklı bakışlara kayıp iniyor dudaklarım
hikayem bitmiyor sen doldurmayınca senimi
kendimi kandırıyorum kalesi viran olmuş şehrine
anlıyorum şu kısacık ömrüme sığdıramadın ömrünü

ömrümün bahçesine öksüz bıraksam kelimelerimi
fora veriyor her bir harf bir bir kül oluyor
silinmiyor silinmeyenler arasından üç harfli kelime
sallıyor o üç harf biribirini yakamozlu yıldızlardan
kim daha çok seviyor sevmiyor sevdasına
kim daha çok yazıyor yaşıyor yarışına
kim daha çok miras bırakacak ,
kefensiz beyazlarına
ölmekten değil
mirassız ölmek vardır ya
işte o….!
ömürümün bahçesi
Gülay GÖKTÜRK