İnsan var,
Gökyüzü gibi,
Engin, yüksek ve geniş,
Erişilmez rahmetiyle her şeyin üstünde durur.

İnsan var,
Derya gibi,
Dalgalanıp coştukça kabarıp kudurur,
Heybetinden korkulur.

İnsan var,
Hava gibi,
Ya nefes, ya heves olur.
Ya da şişip oturur.

İnsan var,
Ateş gibi,
Ya ışık olup yaşatır.
Ya ateş olup yakıp kurtulur.

İnsan var,
Tavuk gibi,
Tutsak yaşar.

İnsan var,
Büyük düşünür.
Bedelsiz yaşar.

İnsan var,
Dağ gibi,
Büyük, korkusuz ulu ve yüce.

İnsan var,
Pire gibi,
Küçük, zıplayıp kaçar, alçak ve yüce.

İnsan var,
Çınar gibi,
Kökleri derin, dalları yüce.

İnsan var,
Akrep gibi,
Başı dik, kuyruğu eğri ve ince.

İnsan var,
Toprak gibi,
Hep verir, hiç istemez, doyurur açları, örter üstü çıplakları.

İnsan var,
Bencil ve aç gözlü,
Dünyayı versen doymaz, o iki küçük gözü.





İnsan var,
Fil gibi,
Çüssesi büyük, yüreği küçük, bir çocuğa esir yaşar.

İnsan var
Karınca gibi,
Yürekli mi, yürekli, kendi küçük olsa da yüreği büyük, bükülmez bileği.

İnsan var,
Sarmaşık gibi,
Ya sarılıp yaşar, ya da güneşi görünce kurur gider ot gibi.

İnsan var
Kelebek gibi,
Tavizsiz Hak aşığı, aşkı uğruna ölümüne koşar ışığa.

İnsan var,
Kibirden uzak gururlu mu? Gururlu.
Güzel ahlakıyla dik durur, örnek yaşar, kırılmaz onuru.

06.04.2013
Cahit KARAÇ