Affetmek unutmaktır
Belki de .....
Yok saymak
Canını yakan her şeyle birlikte
yaşanan güzellikleri de....
Vazgeçmenin üvey kardeşi ....
Unutmak...
Affetmek seni...

Demet Erdoğdu

Yağmur toplarken ben, telaşlı ürkek
Hüzün dolu tebessümlerle
Küçük dünyamın saçağından alnıma düştün
Hiç hesapta yoktu
Ey Aşk asla saç tellerimin arsına sokulma derken
Sesindeki huzura sığınmış bile yüreğim
Rezil etti beni seni tanımadan önceki yeminlerim
Hangi göz secde eder beş vakit yoluna
Hasretler giyinip gözyaşlarından inciler
Biriktirirler avuçlarına
Yerini yadırgayan misafir gibiyim.
Hiç bir yere yakışmıyor susuşlarım
Ayakta kaldım yüreğinde
Kapısı da açık üşüyorum ben burada
Yalancı baharmıydı gülüşlerin
Kış ortasında mı göç mü ettim ben

Benim hiç senim olmadı ki
Niye yoksun diyemez dilim
Ben...
Ben ki acizlik yok sözlüğümde
Yaklaşma bana, yaralıyım, hırpalama diyemedim de.
Ruhumun canı terki diyar etme bu masalı
Daha yaşamadık bile
Demet Erdoğdu