Çanakkale Zaferi’nde,
Ölüme doğru ilerleyen erler,
Kahraman mehmetcikler vardı.
On saniyede bir mehmetcik şehit oluyordu.
Düşmanların mermileriyle,
Onurlu kanlar,
Mehmetciklerin mermileriyle,
Topraklarını büyütmek için bize saldıranların kanları bir oldu.
Silah sesinden arkadaşının uyarısını duymayanlara,
Ölüme bir davetiye verilmişti.
Kuş bakışı bakarsam oraya,
Krokimi renklendirmek için tek kırmızı kullanırım.
Tabii o zaman böyle silahlar yoktu.
Bazuka gibi patlama yaratan,
Dürbünlü tüfek gibi tek vuruşta öldüren,
TNT gibi bomba etkisi yapan silahlar icat edilmemişti.
Ölen şehitler ailelerini nasıl bırakıp gitti?
Ateş olmasa bile o ailelerin yüreği hep yandı,
Hem de hiç sönmedi!
Sonunda zafer bizimdi.
Düşmanlar da yenilgiyi kabul etti.
Geri çekilirken hep bir ağızdan şunu söylüyorlardı:
“Çanakkale Geçilmez!!!”
Kuzey Özturaç
19/03/2013
Bahçeşehir /İst.
NOT:Şiir dokuz yaşındaki torunum Kuzey ÖZTURAÇ’a aittir.Necati ÖZTURAÇ