Çocuk, “Ben kimsesizim, hiç kimsem yok!” diyor...


Adamın zaten çocuğu yok! Onu evlat edinmek istiyor,


Çocuğu evine alıp götürüyor!


Adamın eşi kapıyı açıyor,


Çocuğun gözüne direk çarpan kırmızı bir uzunca halı, mis gibi kokan ev...


İçindeki çocuk konuşurcasına; “Ne kadar güzel burası!” diyerek,


Gözleriyle, bir anda etrafı seyre dalıyor!


Evin sahipleri, çok zenginler bunlar, Ataköy’de oturuyorlar!


Evin hanımı çocuğa gelir gelmez hemen güzelce bir banyo yaptırıyor.


İyice temizleniyor...


Çocuk şimdi işte mis gibi temiz olmuştur.


Çocuğun baştan aşağı, kıyafetleri yenileniyor!


Çocuk “Ben ne yaptım!” diyor içinden...


Adama yalan söyledim!


“Kimsem yok” dedim!


Bir gün yalanım ortaya çıkacak


Ben mahcup olacağım


Çocuk ne yapsam diye düşünürken


Dayısının oğlu aklına geliyor.


Çocuk “Akrabalarımızın düğünü var, benim oraya gitmem lazım.” der


“Tabi git oğlum” deyip güzel bir pasta bağlatıyor oğluna bir de çeyrek altın alıp veriyor


“Sağ ol!” diyor. Üzülse de elinden o an sadece gitmek geliyor


Çünkü, yalan söylemişti adama!


Daha bu yolun, dönüşü yoktu!


Gitmeliydi ve gitti de!


Gitmesiyle de bu güzel hayatı başlamadan bitti!


Ama her bitiş bir başlangıcı çağırır.


Yavaş yavaş gülümsüyordu ona yepyeni bir hayat!


YAZAN: ÖZLEM DEMİRKAYA &.&


YAZIM TARİHİ: 31.03.2013 / SAATİ: 13:00


_________________DÖRDÜNCÜ BÖLÜM SONU _____________