Zeliha taze gelin, iki çocuk anası
Gençliği- güzelliği, ellerinde kınası
Oldu sıla kadını, talihine yanası
Gelip alıcam dedi kocası gider iken
Ta Alamanyalara uçtu bir sabah erken

Ekmek parası deyip gurbet yolunu tuttu
Zeliha bebeleri ağıtlarla uyuttu
Dönmedi babaları, para onu da yuttu
Rahat yüzü görmedi, ele köle kul oldu
Ölmedi- boşanmadı, kocalı bir dul oldu

Baş eğdi kaderine ağlayıp sızlanmadı
Darıldı aynalara, kadınca özlenmedi
Hep umutla bekledi hasreti közlenmedi
Adı sıla kadını, takiptedir adımı
Satmadı onurunu, kirletmedi adını

Oyalar-tenteneler ördü geceler boyu
Kimse demedi ona, hadi artık yat uyu
Helal alınterinden geldi değirmen suyu
Büyüttü kuzuları ele muhtaç etmeden
Babanız gelir dedi, onları incitmeden

Yakınları el oldu, kapıları açmadı
Tanımazlıktan geldi, sokağından geçmedi
Sığıntı yaşadı hep, dayak yedi, kaçmadı
Eğildikçe hayata alem üstüne bindi
Çekildi kabuğuna, mezbelelere sindi

Fırtınalar yaşadı, kar-boran, tipi, dolu
Geceler karabasan, muamma hayat yolu
Zelihalar yurduydu geçmişte Anadolu
Yuvalar yetim kaldı, hasret tüttü bacalar
Aldatıldı kadınlar, evli döndü kocalar...