Bir mücadele ile varoluşa katıldım
Tutunmayı bekledim ana rahmi içinde
Sabır ettim başardım, bir fanusa atıldım
Geliştim günden güne en güzel bir biçimde.

Dar demedim yerime, korkmadım büyümekten
Oluştu organlarım ne lazımsa kadına/(adama)
Tekmeledim annemi, sıkıldım uyumaktan
Doğabilirdim artık, konulacak adıma.

Haziran sıcağında sancılar itti beni
Geldi "doğum" denilen, ilk ayrılık zamanı
Bağırdım avaz avaz, bir nefes aldım yeni
Anladım, "hayat" denen, mücadele her anı

Deli gömleği gibi kundakta elim-kolum
Acıktım, ağlamadan vermediler mamamı
Maalesef ağlamaktı tek iletişim yolum
Vara-yoğa ağlayıp uyandırdım anamı

Sonra kendi kendime gülümsemeyi bildim
Yerlerde sürünürken ayağa kalktım bir gün
Düşe-kalka yürüdüm, yaşımı kendim sildim
Ve hayat işte böyle, aynı senaryo her gün...

Bulem hatun, 2/4/2013