İçimdeki papatyalar yolundu
tomucuklar kırıldı
ben kırıldım
en çok da sevdiklerime
ne yana vursam içimde bir şiir ürperir
bir gurbetçi ağlar hangi türküye uzansam

Bir türküsü olmalı şu hayatın Ustam
bahar aylarına, gönül yaralarına
bilirim herkesin bir şiiri var, bir de umudu
hangi iklimin kırılgan ağacıyım ben
küskünüm, güz acısı çekiyorum
söyle be ustam
yerim neresi bu çıkarcı dünyada
alıp nerelere gideyim başımı...

Bak ustam
gözlerim ıslak, hüzün akıyor yüzüm
küskünüm, yaşam ağrısı çekiyorum
kederimle boğuşmaktayım sancılar girdabında
hayatın en sessiz mateminde susuyorum

Söyle be ustam
hangi metropol duvarına yazmalı adımı
kimim ben
yurdum neresi
mezarımı hangi ülkeye kazmalı

İnsan kaç kez ölür ustam
yaşama yaslanmak için
şiirin burçlarına tutunmak yetmiyor
dayanmıyor yürek böyle bir yaşama

bulut ol, yağmur ol, sel ol
al götür beni o uzak diyarlara...