Yüreğimi an be an zehirleyen acıların tohumlarını suluyorum gözyaşlarımla
başı hiç okşanmamış bir sığıntıydım kimsesizler yurdundan bile kovulmuş
kara geceleri yorgan yapmış, dikenli döşeklerde acılarına sarılmış
hayat dersine alınmamış umut kapıları yüzüne çarpılmış





nefrete gebeyken gelecek

çığlık çığlığa doğuruyordu

sancısıyla çekilecek ömrün

doğmak istemeyen yolcusunu

kinle kahırla beleyip

sitem beşiğinde sallayarak

sevgisizliği, acıyı,ızdırabı

emziriyordu sahte memeden

okşamayı çok gören elleri

sırtına sapladığı ihanetin hançeriyle

azar azar yok olacağı

müebbet mutsuzluğa mahkum

adına hayat denilen bir zindana

arkasından kanlı ellerini sallayarak

uğurluyordu

şeytanca sırıtarak zaman...



sen vurdukça ben hissizleşip katılaştım ey hayat öğrendim artık kuralını


delice bir gülümsemeyle dudak bükerek dalga geçiyorum oyunlarına...







Dağçiçeği...