Korkmuştu belki de
Yalnızlığıyla buluşmaktan
Yabancı her gözde
En çok
Kimsesizlikten
Anlamadığı her lisanda
Kaçmaktan kendinden
Mürekkebi kanardı, beyaz kâğıda
Süslerdi alıştığı dilde
Saklanırdı kendi gölgesine
Susardı uzun uzun
Anlatırken
Başkalarına kendini
Gülümserdi sonra
En çok kendine
Bir gün daha eskidik
Sahte sancılarda
Durmuş saatlerde
Geçer gibi zaman
Yaşanmamışa benzer ,her an
Bir eksik bir fazla
Mezara da sığmayız
Bir elimiz dışarıda
Uzanmış boşluğa
Demet Erdoğdu
*
Aşk ehlince
Susmak
Sabır kelamı dile ağır
Gidişin ağır
Yüreğimin çığlığı en derin uçurum
Sağır yolcu
Garip hancı
Sahipsiz orta yerde
Her insan bir parça sahip
Her anı biraz ait
Güne küs gece
Yıldızları kovmuş yağmur
Ay utanır kirpiğine değmedikçe
Neylesin çaresiz
Aşk ta uslanmış
Öğrenmiş sessizliği
Kimsesiz sevmeyi
İçim ezilir
Titrer hasretinde
Kırgın ömür
Yorgun ten
Gelsen ne fayda
Gözlerimin feri sönmüş
seni bana getirmeyen yollarda
Gelincikler savrulmuş deli rüzgârlara
Bir yaprağını getir unutmayışına delil
Kurumadan getir

İnandır beni
Anlayım ölmeden yaşadığımıza
Değişmeden aşka saklandığımıza
Demet Erdoğdu