Görenler anlatmıştı,
Hem de ballandıra ballandıra.
Fıstık gibiymiş, adı Sultan’mış...
Nam-ı Ankara’yı değil, dünyayı sallamış...
O zamanlar çocuktum, gençtim,
Parayı denkleştirip, mekanına gittim,
Biraz korkak, biraz ürkektim,
Oturdum bir kanepeye,
Beklemeye başladım.

‘Üç numaralı oda.’ dedi bir ses,
Utana sıkıla girdim içeri...
Havasız, karanlık bir yerdi,
Odanın içi dağınıktı,
Çok geçmeden anladım ki,
Köpeği bağlasan burada durmazdı...

Zaman bir türlü geçmek bilmiyordu,
Sıkıntıdan öyle bir ter bastı ki,
‘Ulan’ dedim kendi kendime,
‘Nerden geldim buraya?’
Sanki görücüye çıkan bendim.

Aradan kaç dakika geçti,
Bilmiyorum ama,
O bekleyiş, bana asır gibi geldi.
Ardından, tatlı bir ses ‘ Ben Sultan’ dedi.
Vallahi bakamadım yüzüne,
Burnuma nefis parfüm kokusu geldi.
Tepemden dökülürken kaynar sular,
Gelinlik kızlar gibi süzülmüştüm,
Utanan bendim...

Ucundan ucundan çıkartırken hazinesini,
‘ Aaaaa ‘ dedi, ‘ Sen neden oturuyorsun orda?
Haydi yanıma gelsene.’

Yok yok, olmayacaktı böyle,
Bir bahane bulup uzaklaşmalıydım oradan...

‘Şimdi geleceğim, lütfen beni bekleyin ’ dedim,
Son sürat çıktım odadan,
Bir daha da uğramadım o mekana...

Ne zaman aklıma bu hatıra gelse,
İçime bir ateş düşer,
‘Sultan’ gelir gözümün önüne,
O bakamadığım gözleri,
Bir de beni çağıran o tatlı sözleri...

Kadınların adı meğer yokmuş,
Ortalık puşt, ibne dolmuş,
Kadınlar, erkekleri hoş, mutlu eden,
Kiralık birer malmış,
Kullanım süreleri de,
Bazen dakikalık, bazen saatlik,
Bazen de haftalıkmış...
İnsanlık bu kadar mı ölmüş?
Cevabını hala bulamadım,
Bu nasıl bir kahpeliktir...



Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
29 Mart 2013- Isparta