Kaderde terk etmekte varmış,
köyümü,dağlarımı,bağlarımı
oysa yeşildi köyüm,
çam ardıç kokardı dağlarım,
berrak akardı,suları,
derelerinin.

Hiç tahmin etmiyordum,
ayrılınca özleyeceğimi,
ayrılığından yüreğimin yanacağını,
düşünmemiştim,
terk et git şu köyden derken kendime.

Ayrılmadan önce hep derdim,
kaç bu köyden,
git ,
uzaklara kalabalık şehirlere git,
“Taşı toprağı altın” denen şehirlere göç diyordum,
yanılmışım.

Oysa ki baba ocağı köyümde,
ıslık çalan çam ormanları vardı,
sedir ardıç kokuları kokardı zümrüt dağları,
suları berrak akardı pınarın,
anamın taze yufka ekmeği kokardı buram,buram,
yanılmışım.

Mor menekşeler açardı,
dere boylarında kokan,
kardelenleri çiğdemleri vardı dağlarımın,
sümbülleri mordu kokardı,
papatyaları boldu ve dağları sarartırdı,
bağlarımız bereketli,olurdu.
bizim oraların.

Şimdi bu kalabalık şehirde,
boğuldum,
ne dendiği gibi”taşı toprağı altın”
ne de beti bereketi var kazancın.
bizim köydekiler gibi çiçekler de yok,
hepsi sahte yapmacık,
kokusu bile yok, hepsi yalancık.
buraların.

Şimdi bulutlara sesleniyorum,özlediğimden,
rüzgarlara sesleniyorum,
bana biraz köyümden kokular getir,
burcu,burcu köyüm koksun,
dağları ardıçları koksun,
biraz da, anamın yufka ekmeği bazlaması olsun.
diye yalvarıyorum el açıp.

şimdi
dallarını okşar gibi okşuyorum
parktaki o küçücük ağaçlarını,
kır çiçeği yerine kokluyorum parktaki hercai menekşeleri
boş,boş,hepsi boş,
kokmuyor hepsi de yapmacık onların.
ne gülü kokuyor,ne menekşesi buraların.

Ey köyüm bir başkaymış meğer seninle yaşamak,
bilemedim,şimdi dönmek istiyorum olmuyor,
burada çakılıp kaldım,
sana gelmek yine zümrüt dağlarında gezmek,
çobanların kaval sesini işitmek istiyorum,
olmuyor,
gönül dön köyüne diyor sana dönemiyorum,
özledim seni,köyüm özledim dağlarım,
çok özledim,
sen de özledin mi, beni köyüm.
unutmadıysan söyle döneyim.

a.yüksel şanlıer