2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
913
Okunma
Tanrının bizlere lûtfudur çiçek
Çiçeklerden rûha hep sevgi akar.
Sanki, ’gel, kokla, sev’ deyiverecek
Çiçekler, yüzüme sevgiyle bakar.
Onun tek isteği gönülden sevgi;
Okşanmak, koklanmak sevginin dengi.
Sevildikçe coşar, parlar da rengi,
Sevilmezse küser, boynunu büker.
Kiminin kokusu cana can katar,
Kiminin renginde sevgiler yatar,
Dikeni aşk olur, yüreğe batar,
Gönlüme hüzünlü bir sevdâ eker.
Batan gün, gözümde kızıl gül olur,
Gurup vakti gönlüm hep bülbül olur.
Her cânan gül olur, ya sümbül olur,
Kokusu ve rengi içime çöker.
Kimi, sabah açar, süsü gündüzün,
Kimi ümit saçar, kimi de hüzün.
Menekşede, bana bakar da yüzün,
İçime hep ılık damlalar döker.
Etrafı kelebek, uğur böceği,
Benden başka gözün ermeyeceği
Bir çiçek var, adı; sevdâ çiçeği;
O çiçek, gönlümü yakar, aah, yakar...
Ünal Beşkese
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz