Titrek avuçlarında son bir dokunuş
Dipsiz gözlerinde son bir bakış
Maziye verilen en büyük hediye
Umarsızca geleceğe kaçış
Umut yok sahte kıpırdanışlarda
Umut yok yalancı birkaç sezişte
Belli ki en başa dönülecek tekrar
Öyleyse çığlıkları duyurmaya ne gerek
Silinsin ezeldeki inceden haykırışlar
Silinsin doğmamış çocuğun verdiği mutluluk

Avuçlarımdan giden birkaç teselli
Hiç doğmamış, silinsin besbelli
Mademki sallanmış temelinden bir yaprak
Bırak bildiği bir şey var elbet
Çizdiğin her bir sonda yeniden başlangıç
Karasızlığın son çırpınışında kırlangıç

Pırıltılara kanmıyorum, sanmıyorum onu ışık
Her pırıltıda yine sonsuz bir karanlık
Beynimde düşünceler tasarladığım taşlardan da karışık
Karıncanın yükü gibi omzumda bir yük
Gerçeklerin elleri arasında sıkışmış başım
Çekip kurtarsam yalancı noktalara
Bezgin bedenim öyle kayıplarda…

26-11-97 ( 0015- 0050 )