Bir dostum var benim düşman başına,
Gül atıp kafamı yarmayı sever.
Yalvarıp yakarmam gider hoşuna,
Kalbimi sitemle kırmayı sever.

Ciğer pâre pâre ateşe atar.
Sinem yâre yâre keyfine bakar.
Hayrını şerrini göğsüme takar,
İyiden kötüden sormayı sever.

Ummadık zamanda ummadık yerde,
Ansızın uğratır bin türlü derde.
Gözlerime bağlar bir kara perde,
Yokuştan yokuşa yormayı sever.

İçime zerrece bir huzur girse.
Yüzümde hafifçe tebessüm görse.
Ne zaman ufacık bir umut verse,
Önüme tuzaklar kurmayı sever.

Âh şu gönlüm gönlüm,bir derin kuyu.
Kızıl kor içinde azaptır suyu.
Beni ağlatırken bir ömür boyu,
Karşımda gülerek durmayı sever.

Adımı düşürür dillerden dile.
Oyalayıp durur haşr’ü neşr ile.
Biraz neşe sevinç,biraz da çile,
Beni çamur gibi karmayı sever.

Tâki her varını benden çekince.
Âkibet tâkatım,gücüm bitince.
Kendi gül dalında kendi ötünce,
O zaman yaramı sarmayı sever.

28.04.2000 MUSTAFA YARALI