0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1136
Okunma
Hepimiz acıyan yerlerimizle yazıyoruz
acıyan yerlerimizden kanayan mürekkep tükenmedikçe yazacağız da..
bu sabah yine sancılandım
dışarı çıktım baktım güneş açmış, hatta çiçek açmış
kanıma dokunan bir bahar kapıdaymış
kahrolası bir yerden saplandı ağrı
yürüyordum olduğum yerde iki büklüm kaldım
kimseden iyi olacaksın demelerini beklemedim
ilaç sunsalardı zaten bütün yaralarımla isyan ederdim
geçer elbette geçer ’geç’ er.
tanımadığım o yerlerin yabancılığıyla ruhum sancılanırken
senin tanıdıklığına sığınışıma dargınım.
çalmayacağım bir kapının önüne bir ceset bırakıp
yabancı yerlere döndüm.
karışıyor
aklım karışıyor
ruhum karışıyor
kursam cümlem karışıyor
toplasam kendim karışıyor...
.
