kış kuşlarını gökyüzünden
camdan gözlerini alabilirdim/ biliyorum
oyalanmak için şimdi de
yarı unutulmuş bir şarkı seçtim

söylemeyi unuttum mu
bahar da eritebilir diye bir kelebeği
yavaş yavaş kekeleyerek
can çekişen saçağı arasından
içine biçilmiş çimen kokusuyla

kargalar yaşımı ispiyonlamasalar
hafızamda baharı yeniden görebilirdim
yokluğunun ölü ağırlığına tutunup
aklımı gökkuşağı gibi ayak altına yayıp
dalmadan önce

özlüyor olabilir tenimi tenin
toprak sanarak
demeden

bunlar kırılgan kelimelerdir
yine de söyleyeceğim, ağzım biraz bozuk
usulca perdeli gözlerini açacağım
ve herkeslerin hikayelerini onlara bırakıp
zaman içinde geriye bir adım kayıp
dört kanatlı aynalarına
bir kelebek uçurarak

sonra, mükemmel elleri ile bir kadın gelse
yastık üzerinde hayalini kurduğum
mezarım üzerine sarı bir gül bıraksa
adımı bile sormadan ahh…

ipucu olarak beyaz bir mum bıraksa
ama gözlerim mutlaka açık olacak
dudaklarımda hiç küçülmeyen gülümseme
de gibi/ ayrı olarak