Yalnızlığın en derin uçurumuna yaslanmış kalmışım yangın yüreğimle ey hayat. Sevginin ortasında, derin acılar hisseder mi insan? Aydınlık gülümsemelerin içine, hüznü yerleştirir mi durup dururken? Gözlerine buğu,diline sitem, yüreğine burukluk, çöreklenir kalır mı sızlarcasına? içimdeki dünyam, içinde bulunduğum dünyadan daha büyük.Hayat uzun, çakıllı, bazen genişleyen bazen daralan, düzlükler ve engebelerle dolu, iki yanı ağaçlarla kaplı uzayıp giden bir patika..yada aslında nasıl olduğunu tahmin ettiğin ama hep görmek istediğin bakış açısıyla bakmayı tercih ettiğin bir yol.Hayatta her şey gelebilir insanın başına, kesin olan tek bir şey vardır ki, tüm inançlarınıza, umutlarınıza, beklentilerinize, hüsran ve hayal kırıklıklarınıza rağmen dünya dönmeye devam ediyor ve inancınız bir kez olsun boşa çıktıktan sonra her şeyden vazgeçmek yapılabilecek en basit şey oluyor...arsız duygularımı yok sayamıyorum bu aralar,ya ordayım ya burda,koyu bir gelgit içinde çalkalanıp duruyorum pervasızca,ayak sesleri hiç susmuyor beynimde,deli bir gürültünün sessizliğini bekliyorum kaderine razı gelmeyen berbat bir asilikle.....Her çırpınışta biraz daha mı batıyorum farkında değilim,Bir tek gülümsemem kaldı dudaklarımda bozulmayan ve yorulmayan,bir tek gülümsemem kaldı bana el değmemiş,korunaklı...Ve sen... hayat nefes almak değil farkında olmaktır ayrılığın ve yalnızlığın bir başka boyutunu gördüm,ölüm bildiğim gibi değilmiş aslında; yalnızlık bildiğim gibi değil...ayrılıkta...bütün bunlar ve herşey,gidildikçe gidilmesi gereken ve öğrenip anlamakta sonu olmayan gerçeklermiş..şairin dediği gibi ’’ilk ve son durak nerede’’kimi zaman öfke kimi zaman hüzün kimi zaman ümit ve sevinç...kimi zaman şiir kimi zaman sonu gelmeyen yarım yamalak satırlar....İŞTE BENİM HAYATIM..

AYAZ . bana aittir.