Yolcu kalk yerinde, gitme vakti geldi.
Mezarına topraklar serpildi
Dünya da senden yer gitti
Gelenler beddua etti. Gidenler dua…

Yolcu kalk yerinde
Bedenin soğudu, kefenin dikildi.
Hortlaklar mı seçildi dünya bahtında.
Sevenler mi sevildi ağaç yapraklarında.

Yolcu kalk yerinde
Başka diyara uçma vakti geldi.
Teren siner-dendi, hava bunaldı.
Yoldu kalmadı, kalanlar günahkar eyledi.

Yolcu kalk yerinde
Sana bir bilet ayarlandı, salın tam tamına kafa yerinde…
Gözlerin açıldı kafan çarptı, uyku gemisi battı
Ölüm sarhoşluğu ensene tam yerinde çarptı.

Yolcu kalk yerinde
Ayağın buzlandı, nefesin kesildi
Gözlerin açıldı,
Uykun derindi.

Yolcu kalk yerinde
Sende hortlak misali yaşa,
Kimler bilecek hâşâ,
Sus! İnleme kendine, olursun kötü hane…

Yolcu kalk yerinde
Güzel amelden ölüm yaprağı seç
Tam derinden sakın! Ufak yoldan binme trene,
Mahşer eylersin bedene…

Yolcu kalk yerinde
Günahı ters tepme, sevabı enseleme
Maziyi düşünme
Mazi seni unuttu bile…

Ey yolcu hadi kalk yerinde
Selan okunuyor, evlatlar ağlıyor, Topraktan minar’en yapılıyor
Senden kefen… Kefene giren ben miyim?
Yoksa… Kefeni yaradan…

Hikmetullah Yetkin