İnsanlar haykırırken havar diye
Ruhla beden arasında, gidip geldim dün gece
Sessizdi beni dalımdan koparıp alan ölüm
Sağım, solum yorgun
Fazla direnmedi yaralı gönlüm

Ahiret kapısında
Susuverdi hüzünbaz kalemim...

Alaca karanlıkta
Nenni dedi birisi, örttü üstümü
Sarıldı yaram, acısı fazla sürmeden
Çünkü annemdi gelen...

Açıldı dilim
Döktüm cümle dertlerimi
Bulmuştum annemi
Tıpkı çocukluğumdaki gibi...


"Geldin mi şair oğlum ?"



Geldim anne, ama halen ruh bedende
Boşa mı bu havarlar anne...

Bir sen, bir ben
Bu ölüm sessizliği mi? Yoksa ölüm mü?

İyice karardı hava
Biz karanlıklarda şarkı söylerdik seninle
Babam evde yokken
Korkmayalım diye...

Ne de yanıktı sesin anne...

Yapacak bir kaç şeyim kaldı
Önce zemheriyi tadacağım bir daha
Sonra güneşi öpeceğim

Ve tertemiz geleceğim...

Dünya beni çağırıyor şimdi yine mi kopacağım seninle?
Yine mi kopacağız anne?

Az bekle anne...

Şiir ve yorum Mehmet Fikret ÜNALAN