Bir martının sesiyle uyandım sabaha, gözlerim okyanus gibi gökyüzünde dolanmaya başladı, evet seni buldum Mavi!
Yine senle kucaklaştım, hiç oralı değilsin hani...
Seni yazmak tüm mecâzi sıfatları alt üst etmek gibiydi
Bugünde şiirlerin nasibine ‘sen’ düştün Mavi!

Yalnızlığın ciğerlerime kadar işlemesiyle sarıldığım duman kokusuna hâyâlini fısıldarken yakalıyorum kendimi Mavi!
Nice sağır sessizliklerimin ardına saklanan bakışlarının gölgesinde uçurduğum umud rüzgârları kalabalığa karışmış, kaybolmuş...

Sırrım’dın Mavi!
Adım’dın,
Günümdün,
Suyumdun Mavi!

Öyle eksikken ben, tamamlayan sen!
Rafine bir sancıyla nöbet tutarken geceye, ölmekle yanmak arası olan gözlerini çekip alıyorum içimden. Hüzne râm hâliyle intikâl ederken keder, kışın ayazına bıraktığım yönünü bilmez hâlde koşan ben!
Ruhumun senden alacağı var Mavi!

Soluğunu kestiğimiz bu Aşk’ta gün yüzüne çıkaramadıklarımı dar ağacında sallandıran hâlsiz susuşların...
Hiçliğime aldırış etmeyen kente vedâ mısralarını sıralarken, köhne dizelerin arasından bir tebessümle kaldırıyorum başımı.
Günâhı boynuna sevdanın, bir gün ah’ı Mavi!

Şaşkın dudaklarımın ucundan adın fırlıyor yine, yılların kederini üstlenmişken, izbeleşmiş ömrüme bir gülüşlük ’sen’ yeter.
Nabzı düşüyor düşüncelerimin gidişlerini biriktirdiğimden beri.
Hüzün adres değiştirmiyor Mavi,
Yüzün yine yaralıyor...
Ellerimdeki ince çizgiler bile kimsesizliğimi yüzüme yüzüme vururken,
Biliyorum;
Bu serkeş hâlimin bir köşede yorgun düşeceğini,
Ve biliyorum;
Bağı dolanmış gönlümün ilmeği sende Mavi!

Sırılsıklam bir özleme teğet geçerken hasret dolu sözlerim.
Ve meyilliyken gece düşlerimi deşmeye,
Kirpiklerimin arasından gizliden gizliye akan dizeler yüreğimin bağrına batıyor.
Yine hangi hüznü barındırıyor bakışların Mavi?
Ve and olsun ki güne;
Sen gittin gideli.
Benim gurbetim hiç değişmedi Mavi!

Beyza ALİOĞLU