Bunca zaman daima görülmeyen oldum,
Bu hayat yaşamda değişmeyen sondum,
Yüreğim kırıktı unutup kendimde kayboldum,
Duyduğum hasret özlerinde kendimi buldum.

Daima yaşamda dışlanıp dışa ötelendim,
Her iş sonunda boynunu büken benim,
Yürekten sevgi ve dostluğa giden bendim.
Mutluluk umudu ile bu günlere kadar geldim..

Bunca söylemediklerim içimi elimle yaktı,
Dost bildiklerim beni dışarıda yalnız bıraktı,
Kimseye bir şey söylemeden gözyaşım aktı,
Yaşadım bunca zaman ömür durmadan aktı..

Bir hasret ateşiydi içimi çayır, çayır yakan,
Umut diye ben oldum daima etrafa bakan,
Gülmeyi unutup bendim daima içine atan,
Daima şükür dedim vardı bunu bir yaratan..

Şimdi pişman değilim bunca zaman yaşadım,
Geçmişte yaşadığım günleri geride bıraktım
Bir hayal ürünü değil gerçek olanı yakaladım.
Bunda böyle mutluluk sırasında bende vardım.

Olmayacak dediğim sabahlar aydınlık oldu,
Mutlulukları arayan gönlüm aradığını buldu,
Gülmeyen yüzüm kendisini gülmede buldu.
Bendenim sununda mutluluğu elinde buldu..

Geçmişi düşününce bağrına vuran bendim,
Acılar içinde kıvranmaktaydı aciz yüreğim.
Bedelini kendi hayatımda yaşamda ödedim.
En sonunda sabır ile mutluluklara erdim.